Prokrastynacja, to stosunkowo nowy termin w psychologii, definiujący zjawisko patologicznego odwlekania różnych czynności i doświadczanie z tego powodu poważnego dyskomfortu emocjonalnego. Słowo to wywodzi się z łacińskiego procrastinatio (łac.)i znaczy odwlekać, odkładać na jutro. Konsekwencją takiego stanu rzeczy jest zatrzymanie się w rozwoju i zawieszenie w stanie stuporu emocjonalnego z utratą nadziei na realizację zamierzonej czynności. Powoduje to dość często zaangażowanie się w czynności o charakterze patologicznych uzależnień z poczuciem staczania się w otchłań beznadziejnej pustki.
Stan taki bardzo często dotyka ludzi młodych, o wysokim natężeniu ambitnych, życiowych aspiracji do osiągania sukcesów w społecznej hierarchii. Ludzie ci stawiają na plan pierwszy na własną doskonałość w wielu dziedzinach jednocześnie, karmiąc się poczuciem własnej omnipotencji jak chlebem powszednim. Nie ma tu miejsca na jakiekolwiek potknięcie, zakłócenie wytyczonej drogi do sukcesu. Zdobywca laurów nabywa coraz to większego rozmachu kontrolując opanowane tereny własnej doskonałości, niczym kolonie.
Więcej: Nasze na jutro odłożone życie-czyli lenistwo, które można leczyć
Znany i ceniony polski psychiatra Antoni Kępiński twierdził, że niemalże każdy człowiek żyjący w naszej kulturze doznaje okresowych zaburzeń nerwicowych, jako następstwa kryzysowych sytuacji, których osobiście doświadcza. W owym trudnym okresie, gdy dochodzi do destabilizacji emocjonalnej, zakłóceń wielorakich życiowych funkcji pojawiają się w umysłach ludzkich różnego rodzaju strategie przezwyciężania doświadczanych trudności. Każdy człowiek na swój sposób poszukuje wyjścia z opałów. Czasem, podejmując wiele daremnych prób samopomocy czy doświadczając niezbyt skutecznego wsparcia najbliższych dochodzi do wniosku, że może sięgnąć po pomoc profesjonalną - zdeterminowany myślą, że może to być przysłowiowa, ostatnia deska ratunku. Czy jednak jest świadom tego, czego oczekuje umawiając się na spotkanie z terapeutą? Czy może raczej jest przekonany, że terapeuta – niczym czarodziej za pomocą swojej zaczarowanej różyczki sprawi, że wszystkie kłopoty znikną bez śladu w cudowny, jemu tylko znany sposób.?
W świecie nauki istnieje wiele definicji osobowości człowieka. Zależnie od dziedziny wiedzy różnią się one sposobem rozumienia natury ludzkiej. To, co wydaje się wspólne wszystkim definicjom osobowości ludzkiej to to, że jest ona strukturą zawierającą połączone ze sobą elementy w niepowtarzalny, i unikalny sposób, specyficzny dla każdego człowieka. Kształtuje się na bazie kodu genetycznego, będącego zalążkiem wyposażenia biologicznego człowieka, pod wpływem środowiska wychowawczego i kulturowego a także w zależności od aktywności własnej.
Czymże jest owa aktywność własna i w jaki sposób rozwija się u człowieka pozostaje tematem do dyskusji z uwagi na trudność w ustaleniu jej źródła tak, jak otwarte zdaje się wciąż pytanie: co było pierwsze- kura, czy jajko?.
Czy jest to energia, którą dziedziczymy po przodkach, wypijamy z mlekiem matki czy nabywamy ją na drodze kształtowania się tożsamości w procesie separacji i indywiduacji?
Każdy człowiek napotyka w swoim życiu na wielorakość doświadczeń emocjonalnych. Są one treścią naszego życia, inspirują do działania stabilizują i zakłócają funkcjonowanie naprzemiennie. Od tego jak reagujemy w danych sytuacjach zależy nasze wyposażenie genetyczne i społeczno – kulturowe warunki bytu.
W codziennych kontaktach międzyludzkich w zasadzie nie analizujemy przyczyn naszego zachowania. Spontaniczność reakcji czyni nas takimi, jakimi widza nas inni a także, jak przeżywamy siebie. Najczęściej tworzymy teorię o sobie mówiąc, że taki, taka już jestem a więc jestem sobą.
Problem pojawia się, gdy zachowanie nasze nie pasuje do wizji samego siebie i dochodzimy do stwierdzenia, że nie chcę być tym, kim jestem. Mowa tu o takim typie reagowania , które zaburza relacje społeczne, stwarza szereg konfliktów, wprowadza w stan dyskomfortu emocjonalnego i poczucia winy.
Najczęściej są to impulsywne wybuchy złości, czyli niekontrolowane lub słabo kontrolowane gwałtowne reakcje, których przyczyny bywają nierzadko nieadekwatne do burzliwej reakcji emocjonalnej.
Strona 2 z 4