Relacja terapeutyczna jest szczególnym związkiem osób nastawionych na realizację wspólnie ustalonych celów.
To, co zdaniem światowej sławy psychoterapeuty Carla Rogersa wpływa znacznie na leczniczą siłę terapii jest EMPATIA, ZROZUMIENIE, BEZAWRUNKOWO POZYTYWNE NASTAWIENIE czyli pierwszoplanowe cechy osoby zajmującej się tą formą pomocy. Stanowią one obok profesjonalnej wiedzy zdobytej na drodze intensywnego i ustawicznego szkolenia o JAKOŚCI RELACJI pomiędzy klientem i jego terapeutą.

Dobrze rozwinięty terapeutyczny związek należy do niespecyficznych technik wszystkich podejść w psychoterapii, jest niepowtarzalny i unikalny tak jak niepowtarzalna jest osobowość każdego człowieka.

Czy związek terapeutyczny spełnia swoją leczniczą funkcję można poznać po świadomości bycia słuchanym i rozumianym, odczuwania bezpieczeństwa mimo poruszania trudnych emocjonalnie treści, okazywanym szacunku przez terapeutę za ponoszenie trudu w pokonywaniu przeszkód życiowych, a także po odczuwanym zaufaniu wobec jego profesjonalizmu.

Terapeuta swoją postawą stwarza warunki do wzajemnej pracy, oferuje samego siebie, swoją niepodzielną uwagę, pełną koncentrację, lojalność i dyskrecję po to, aby klient słuchając myśląc i odczuwając mógł dzielić się spontanicznie swoimi najgłębszymi myślami i uczuciami.

Na tak przygotowany grunt do współpracy terapeutycznej profesjonalista może wprowadzać odpowiednie, lecznicze techniki, metody, które sprzyjają rozwojowi procesu terapeutycznego a tym samym zdrowieniu leczonej osoby.

Dobra relacja terapeutyczna kształtuje się na zasadach przymierza pracy co oznacza, że pomiędzy terapeutą i jego klientem dochodzi do porozumienia co do celów zadań, i warunków tworzenia więzi, a w rezultacie planowania i realizacji przebiegu terapii.