Terapia Par

W większości przypadków kryzys małżeński nie jest patologią, bo uczucia i zachowania, które mu towarzyszą, choć bardzo niekiedy burzliwe i dramatyczne uwarunkowane są trudnymi sytuacjami, a nie zaburzeniami osobowości małżonków.

O kryzysie małżeńskim mogą świadczyć zróżnicowane znacznie oczekiwania partnerów w zaspokajaniu potrzeb intymności, bezpieczeństwa czy zaufania w obrębie związku jak i poza nim. Dochodzi wówczas do rozczarowania zwłaszcza, gdy oczekiwania te są nierealistyczne a małżonkowie nastawieni na doświadczanie tego co ich łączy, zapominają, że to co ich dzieli jest równie ważne, bo umożliwia wypracowanie strategii radzenia sobie z ich konsekwencjami.

Małżeńskie konflikty bywają niekiedy bardzo burzliwe lub wkrada się w nie chłód emocjonalny, rozczarowanie i frustrujące poczucie beznadziejności. Często jedno z małżonków dochodzi do wniosku, że z jego partnerem nie jest coś w porządku i zmierza do wpłynięcia na jego zachowanie. Osoba odbiera to jako atak na jej wolność, wartości, czuje się kontrolowana, oceniana nie kochana….
Atmosfera wzajemnych wpływów partnerskich tworzy zamknięte koło negatywnych interpretacji. W konsekwencji wytykają sobie wzajemne błędy, szukają sprawiedliwości i coraz bardziej oddalając się kreują emocjonalną pustkę, którą wypełnia milczące lub krzyczące cierpienie.

Bywa, że jedno z małżonków doświadcza wielokrotnego odrzucenia przy próbach zbliżenia się, co staje się niebezpiecznym dla trwałości związku zwróceniem o wsparcie do innych osób poza związkiem np. zaangażowanie się w związek pozamałżeński, lub zbyt silna więź z członkiem rodziny.

W takich kryzysowych przypadkach pomocna może okazać się TERAPIA PARY MAŁŻEŃSKIEJ, której celem i zadaniem jest:

  • zdefiniowanie problemów małżeńskich i doprowadzenie do współodpowiedzialności za ich powstanie i rozwiązanie.
  • skupienie się na problemach związku a nie na indywidualnych cechach małżonków.
  • pokazanie partnerom ich nierealistycznych oczekiwań doprowadzając do konsensusu w zaspokajaniu indywidualnych potrzeb.
  • inicjowanie konstruktywnego dialogu małżeńskiego poprzez jasną komunikację potrzeb i oczekiwań z uwzględnieniem zasad asertywności.
  • pokazanie sposobów radzenia sobie z negatywnymi emocjami i rozpoznawanie werbalnych i pozawerbalnych ich oznak u partnera.
  • posługiwanie się neutralną, nie osądzającą postawą wobec indywidualnych cech i predyspozycji małżonków poszukując drogi ku ZGODZIE W OCZEKIWANIACH i akceptacji konfliktów, które są niemożliwe do rozwiązania.